Założenia

Podstawową ramą teoretyczną dla badań jest paradygmat kulturowo-historyczny (w oryginalnym ujęciu Lwa S. Wygotskiego i we współczesnych mutacjach, m. in. Reuvena Feuersteina), w którym zakłada się, iż procesy rozwoju powiązane są ze społecznym uczeniem się w danym kontekście kulturowym. Zatem główny obszar badań to związki między procesami dojrzewania organizmu zachodzącymi spontanicznie, a procesami uczenia się od innych. Procesy uczenia się społecznego powodują, że spontanicznie zachodzące procesy dojrzewania zmieniają swój charakter. Dzieje się tak, kiedy poddawane są, szczególnie w sensytywnych okresach rozwoju, stymulacji przez obecny / dostępny w danej kulturze system ofert.

 

Cele badań

Głównym celem badań jest wyjaśnianie mechanizmów rozwoju, leżących u podstaw różnych form uczenia się w kolejnych etapach dzieciństwa i dorastania oraz poszukiwanie efektywnych środków wspomagania procesu uczenia się.

 

Metodyka badań

Podejście do badań charakteryzuje metoda tzw. podwójnej stymulacji (double-stimulation paradigm), zwana wg L. S. Wygotskiego eksperymentem nauczającym, a zmodyfikowana w koncepcji R. Feuersteina jako „wzbogacanie narzędziowe” (instrumental enrichment).

 

Osoby badane

Dzieci w kolejnych etapach dzieciństwa i młodzież w pierwszej i drugiej fazie dorastania: (1) rozwijające się prawidłowo oraz (2) doświadczające trudności rozwojowych i (3) ograniczeń sprawności w różnych sferach funkcjonowania.